کدام یار امام حسین(ع) در کربلا، شبیه ترین فرد به پیامبر اکرم (ص) بود؟

حضرت علی اکبر(ع) فرزند امام حسین(ع). سیدالشهدا(ع) هنگام عزیمت

فرزندش به صحنه نبرد، فرمود: خدایا شاهد باش و گواهی بر این قوم

بده، جوانی به سوی آنان به میدان نبرد رفت که در خلقت، اخلاق و گفتار،

شبیه‌ترین مردم به رسول تو بود. هرگاه مشتاق پیامبرت بودیم به چهرة او

نگاه می‌کردیم.

سن و سال کدام یک از شهدای کربلا، بیشتر از بقیه بود؟

حبیب بن مظاهر. او در هنگام شهادت ۷۵ سال داشت. این یار  امام

حسین(ع) در جنگ‌های صفین، نهروان و جمل نیز در رکاب امام علی

(ع) شرکت کرده بود.

خردسال‌ترین شهید کربلا کیست؟

حضرت علی اصغر (ع) ، فرزند شش ماهه  امام حسین(ع)

اولین شهید از شهدای خاندان بنی‌هاشم در واقعه عاشورا چه کسی است؟

حضرت علی اکبر (ع)

کدام شهید نزدیک‌تر از سایر شهدای کربلا به  امام حسین(ع) دفن شده است؟

حضرت علی اکبر(ع)

اولین کسی که مصیبت اهل بیت (علیهم السلام) را به فارسی نوشت که بود؟

ملاحسین کاشفی نویسنده کتاب روضه الشهدا

حضرت  امام حسین(ع) در دوران حکومت حضرت علی(ع) در چه جنگ‌هایی شرکت کرد؟

جمل، صفین و نهروان

حضرت  امام حسین(ع) هنگام شهادت مادرشان حضرت فاطمه (س) چند سال داشت؟

۷ سال

رهبر نهضت توابین در کوفه که به خونخواهی سیدالشهدا‌ (ع) قیام کرد، چه نام داشت؟

سلیمان بن صرد خزاعی

علمدار لشکر  امام حسین(ع) در کربلا چه کسی بود؟

حضرت ابوالفضل العباس (ع)

شهید نوجوان حماسه عاشورا که جمله معروف « شهادت شیرین‌تر از عسل است». را در مقابل

امام حسین(ع) بر زبان آورد چه کسی است؟

قاسم بن الحسن(ع) ، فرزند امام حسن مجتبی (ع)

کدامیک از فرزندان مسلم بن عقیل در  ۱۴ سالگی در کربلا به شهادت رسید؟

عبدالله

عمرو بن جناده انصاری که بود؟

‌یکی از شهدای نوجوان کربلا که پدرش نیز در رکاب  امام حسین(ع) به

شهادت رسید.

تنها زنی که در کربلا به شهادت رسید، کیست؟

ام وهب، همسر عبدالله بن عمیر کلبی

ام خلف که بود و مادر کدام شهید کربلاست؟

همسر مسلم بن عوسجه و یکی از زنان برجسته شیعه که در کربلا

حضور داشت. او پس از شهادت همسرش در روز عاشورا، پسرش را

نیز روانه میدان کرد تا به یاری  امام حسین(ع) بشتابد. سرانجام پسرش

نیز در این راه به شهادت رسید.

ام المصائب لقب کدامیک از بانوان حاضر در صحنه کربلاست؟

حضرت زینب (س)

نام همسر  امام حسین(ع) که در کربلا حضور داشت چیست؟

رباب، دختر امروالقیس کلبی

کدام زن در مسیر حرکت کاروان  امام حسین(ع) به سوی کربلا،

همراه با همسرش به آن حضرت پیوست؟

دلهم. وی دختر عمر و همسر زهیر بن قین بود. زهیر تحت تأثیر سخنان

همسرش به کاروان  امام حسین(ع) پیوست.

کدامیک از دختران  امام حسین(ع) در شام به سخنرانی افشاگرانه علیه دشمنان پرداخت

و محضر چهار امام معصوم را نیز درک کرد؟

فاطمه، دختر امام حسین(ع) ، وی  امام حسین(ع) حضرت سجاد(ع)،

حضرت امام محمدباقر (ع) و حضرت امام جعفر صادق (ع) را دید

وسپس در سال ۱۱۷ هجری در سن ۷۰ سالگی در مدینه در گذشت.

کدام زنان در کربلا از فرزندان و نوادگان حضرت علی (ع) بودند؟

حضرت زینب (س)، ام کلثوم، فاطمه، صفیه، رقیه و ام هانی از اولاد

امام علی(ع) بودند که در کربلا حضور داشتند.

کودکان و نوجوانان هر ساله در یکی از ویژه برنامه های ماه محرم، حضوری چشمگیر و قابل

توجه دارند. نام این مراسم که شب هنگام برگزار می‌شود چیست؟

مراسم شام غریبان که در شب یازدهم ماه محرم اجرا می‌شود.

نام فرزند امام حسن مجتبی (ع) و برادر حضرت قاسم که در کربلا به شهادت رسید چیست؟

عبدالله نوجوان یازده ساله

قبر کدام  امام شش گوشه دارد و  چرا؟

قبر  امام حسین(ع) ، زیرا در پایین پای آن حضرت ، فرزند دلبندش

حضرت علی اکبر (ع) را به خاک سپرده‌اند. به همین دلیل ضریح آن

حضرت دارای شش گوشه است.

رجز چیست؟

شعرهای حماسی که جنگاوران در میدان‌های نبرد می‌خواندند،

رجز نام دارد.

نام زیارتنامه‌ای که با کیفیت مخصوص خطاب به  امام حسین(ع)

و شهدای کربلا در روز اول ماه رجب و نیمه ماه شعبان خوانده می‌شود چیست ؟

زیارت رجبیه

این جمله از کیست؟«حسین از من است و من از حسین هستم.»

پیامبر گرامی اسلام (ص)

عابدة آل علی (ع) لقب کدام بانوی حاضر در کربلاست؟

حضرت زینب (س)‌

قمر بنی‌هاشم لقب کیست؟

حضرت ابوالفضل العباس (ع)

در کدام منزلگاه که مسیر حرکت کاروان  امام حسین(ع) به سمت کوفه بود،

خبر شهادت مسلم بن عقیل وهانی بن عروه را به آن حضرت دادند؟

ثعلبیه

فرماندهی سمت راست و چپ لشکر  امام حسین(ع)

در روز عاشورا را چه کسانی بر عهده داشتند؟

فرمانده سمت راست زهیر بن قین و فرمانده سمت چپ لشکر سیدالشهدا

(ع) را حبیب بن مظاهر بر عهده داشت.

کدامیک از یاران  امام حسین(ع) هنگام ظهر عاشورا،

فرا رسیدن وقت نماز را یادآوری کرد و آن حضرت در پاسخش فرمود:

خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد.

ابوثمامه صائدی

هنگامی که  امام حسین(ع) در ظهر عاشورا به نماز ایستاد، دو نفر از یارانش خود را سپر

تیرهای دشمن قرار دادند تا آن امام نماز خود را بجا آورد. نام این دو تن چیست؟

زهیر بن قین و سعید بن عبدالله حنفی

امام حسین(ع) پس از شهادت چه کسی فرمود: بعد از تو خاک بر سر دنیا و زندگی دنیا.

فرزند دلاورش حضرت علی‌اکبر‌(ع)

ماه  محرم  یا محرم‌الحرام نخستین ماه تقویم اسلامی (هجری قمری) و به اعتقاد مسلمانان از جملهٔ ماه‌های حرام است. به‌همان‌گونه که پیش از ظهور اسلام، در دوران جاهلیت، جنگ و خونریزی در این ماه‌ها ممنوع بود، محمد نیز همان را تأیید کرد.
بقیه در ادامه مطلب…
حسین بن علی

حسین از همان ابتدا بیعت با یزید را نپذیرفت. یزید نامه‌ای به حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از حسین برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. حسین پسر علی موافق راه و روش حکومت هم عصر خود نبود. بنابراین حاضر به بیعت کردن با یزید نشد و با خانواده خود برای حج از مدینه به مکه رفت.

در این هنگام عده‌ای از مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه‌هایی برای حسین نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. حسین نیز که مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاده بود، خود مراسم حج تمتع را به عمره تبدیل کرد و بطرف کوفه حرکت نمود. ابتدا شماری از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند؛ اما با ورود عبیدالله بن زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود و خبر آورده بود که حسین مراسم حج را نیمه کاره گذاشته و قاضی شریح فتوای قتل او را داده‌است و مردم کوفه را تهدید کرده بود مسلم را ترک کنند تا بلکه حسین را از ترک حج و آمدن به کوفه منصرف کرده و مانع بیعت مردم کوفه با وی شوند، مردم کوفه بیعت خود را از حسین پسرعلی پس گرفتند و به مخالفت با حسین پسر علی روی آوردند. او سرانجام در روز دهم محرم سال شصت و یکم هجری قمری (برابر بیست و یکم مهرماه سال ۵۹ خورشیدی) به همراه ۷۲ تن از یارانش کشته‌شدند. شیعیان همه سال سالروز کشته شدن حسین را با مراسم مذهبی و عزاداری پاس می‌دارند.

عاشورا، دهمین روز از ماه محرم در گاه‌شماری هجری قمری، روز مقدس مسلمانان است.[۱] شهرت این روز نزد شیعیان به دلیل وقایع عاشورای سال ۶۱ هجری قمری است که با گاه‌شماری هجری خورشیدی این روز برابر با سه‌شنبه، ۲۰ مهر ۵۹ خورشیدی است.[۲] هرچند براساس گاه‌شماری هجری قمری قراردادی این روز با چهارشنبه، ۲۱ مهر تطبیق داده می‌شود.[۳][۴] در این روز حسین بن علی – امام سوم شیعیان – و یاران وی در رویداد کربلا در جنگ با لشکر یزید کشته شدند و مسلمانان در آن سوگواری می‌کنند. در مناطق شیعه نشین مراسم عزاداری برگزار می‎‏‌شود. در تقویم رسمی ایران، افغانستان، عراق، پاکستان و هند این روز تعطیل می‌باشد.

عاشورا در لغت به‌معنای «دهمین» است.

سابقهٔ سوگواری و برپایی عزاداری برای حسین بن علی به اولین روزهای بعد از عاشورا، در محرم سال ۶۱ هجری می‌رسد. از علی بن حسین چنین روایت شده‌است:
«

پس از حادثهٔ عاشورا، هیچ بانویی از بانوان بنی‌هاشم، سرمه نکشید و خضاب ننمود و از خانهٔ هیچ یک از بنی‌هاشم دودی که نشانهٔ پختن غذا باشد، بلند نشد، تا آن‌که، ابن زیاد به هلاکت رسید. ما پس از فاجعهٔ خونین عاشورا پیوسته اشک بر چشم داشته‌ایم

ادبیات عاشورایی

بخش اندکی از قصیدهٔ سیف فرغانی (قرن ششم و متعلق به سرزمین کنونی فرغانه در ازبکستان) در مصیبت حسین و یاران او:
ای قوم، در این عزا بگریید         برکشتهٔ کربلا بگریید
در ماتم او خمش مباشید         یا نوحه کنید، یا بگریید
اشک از پی چیست؟ تا بریزید         چشم از پی چیست؟ تا بگریید

همچنین شعر معروف محتشم کاشانی (سدهٔ ۱۰ قمری) در رثای واقعه کربلا که اینگونه آغاز می‌شود:
باز این چه شورش است که در خلق عالم است         باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
باز این چه رستخیز عظیم است؟ کز زمین         بی نفخ صور، خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو         کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب         کآشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا، بعید نیست         این رستخیز عام، که نامش محرم است

سوگواری عاشورا مختص مسلمانان نیست. در ایران ارمنی‌ها نیز دستجات عزاداری دارند.[۷][۸]

در ترینیداد و توباگو [۹] و جامائیکا[۱۰] تمامی گروه‌های قومی و مذهبی در مراسمی که به زبان محلی «هوسِی» خوانده می‌شود شرکت می‌کنند و به سوگواری می‌پردازند.[نیازمند منبع]

نگرش مذاهب دیگر
اهل سنت

اهل سنت روز عاشورا را سالگرد روزی می دانند که موسی دریای سرخ را شکافت و خودش و پیروانش از آن عبور کردند. اهل سنت این روز را گرامی می داند و روزه گرفتن در این روز را مستحب می دانند، در حالی که شیعیان روزه گرفتن در روز عاشورا را مکروه می دانند. در مورد واقعه عاشورای سال ۶۱ اغلب تاریخ نگاران اهل سنت از جمله محمد بن جریر طبری، بلاذری، ابن سعد، ابن قتیبه دینوری، احمد بن داوود دینوری و ابن اثیر واقعه کربلا را به تفصیل و بر اساس روایت ابومخنف بیان کرده‌اند.
یهودیت

این روز معادل یوم‌کیپور – عید یهودیان در روز دهم ماه تیشری- شمرده شده است.[۱۱] همچنین زمان بسیاری وقایع سرنوشت ساز برای پیامبران پیشین به این روز منتسب شده است. پذیرش توبه آدم، پایان طوفان نوح، گذشتن ابراهیم از میان آتش، بینا شدن یعقوب، بهبود بیماری ایوب و انتقال عیسی به بهشت پس از تلاش ناموفق یهودیان برای مصلوب کردن او، همگی مطابق برخی روایات در این روز اتفاق افتاده‌اند.[۱۲]

نبرد کربلا جنگی بود که در دهم محرم ۶۱ هجری قمری (۲۱ مهر سال ۵۹ خورشیدی) اتفاق افتاد و به عاشورا معروف است. این نبرد میان سپاه حسین بن علی و سپاه یزید بن معاویه در نزدیکی محلی به‌نام کربلا در گرفت.

حسین بن علی روز دوم محرم به کربلا رسید و روز سوم عمر بن سعد با ۴۰۰۰ نفر در کربلا اردو زد. در روز هفتم محرم آب را بر حسین بن علی و همراهانش بستند و در نهم محرم، شمر با ۴۰۰۰ نفر و نامه‌ای از طرف عبیدالله بن زیاد وارد کربلا شد، او در این نامه به عمر بن سعد دستور داده بود با حسین بن علی بجنگند و او را بکشند و اگر این‌کار از دست او برنمی‌آید، فرماندهی را به شمر واگذارد.

روز دهم محرم سپاهیان حسین بن علی و عمر سعد در مقابل هم قرار گرفتند. به روایت ابومخنف تعداد سپاه حسین ۳۲ سواره نظام و ۴۰ پیاده[۲] و به روایت محمد باقر چهل و پنج سوار و صد نفر پیاده[۳] بود. در مقابل او سپاه عمر بن سعد با حدود ۳۰۰۰۰ نفر قرار داشت.[۴] جنگ آغاز شد و حسین و یارانش کشته شدند. پس از جان‌باختن حسین، سپاه عمر بن سعد سر ۷۰ تن از لشکریان حسین را جدا کرد (غیر از حر و علی‌اصغر) و بر بالای نیزه‌ها گذاشت.[۵]

خیمه‌ها غارت و در نهایت آتش زده شد، ساربان شترهای کاروان حسین بن علی به‌نام بجدل بن سلیم برای بدست‌آوردن انگشتر حسین بن علی، انگشت وی را برید تا انگشتر را بدست آورد و در نهایت سپاه عمر بن سعد اجساد کشته‌شدگان کربلا را در بیابان رها کرد و این اجساد پس از سه روز توسط قوم بنی‌اسد دفن شدند.[۶]

هر چند به لحاظ نظامی ابعاد این نبرد بزرگ نبوده‌است اما اثر اعتقادی و سیاسی بزرگی داشته‌است. از یک سو سبب تضعیف مشروعت سیاسی حکومت بنی امیه شده‌است. به طوری که پس از آن قیام‌های فراوانی با شعار خونخواهی حسین بر ضد آن حکومت رخ داد و در نهایت منجر به سقوط آن شد. از سوی دیگر نقشی چشمگیر بر هویت اجتماعی و اعتقادی شیعیان طی قرن‌های بعد تا به امروز داشته‌است.

حسین بن علی هنگام زمام‌داری پدرش، او را در جنگ‌های جمل و صفین و نهروان همراهی کرد. سال ۵۰ هجری هنگام کشته‌شدن برادرش حسن بن علی، معاویه حدود ۱۰ سال به‌عنوان خلیفه باقی بود. بر پایه قرارداد صلح با حسن، طبق بند دوم صلح‌نامه معاویه نمی‌بایست برای خود جانشینی انتخاب کند.[۷]

به روایت سلیم پسر قیس یک سال قبل از مرگ معاویه در حج سال ۵۹ هجری قمری حسین بنی هاشم، دویست نفر از اصحاب پیامبر و پانصد نفر از تابعان را در مِنی در خیمه خود گرد آورد. احادیث پیامبر مشتمل بر نصب علی به خلافت در غدیر خم و شأن و جایگاه اهل بیت را به یادشان آورد و آنان بر آن اقرار کردند. و نیز از معاویه و ستمش انتقاد کرد. سپس با آنان پیمان بست که این مطالب را به خاندان و قبایل خود برسانند. [۸]

معاویه در نیمه رجب سال ۶۰ هجری قمری مرد و پسرش یزید را به جانشینی انتخاب کرد. حسین بن علی از همان آغاز بیعت وی را نپذیرفت. یزید نامه‌ای به حاکم ولید پسر عتبه حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از حسین بن علی، عبدالله پسر عمر و عبدالله پسر زبیر برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر به بیعت نشدند آنها را بکشد. حاکم مدینه در اجرای فرمان سستی کرد و یزید عمرو پسر سعید پسر عاص را به جایش گماشت.[۹] حسین که حاضر به بیعت با یزید نبود با خانواده خود شب بیست و هشت رجب از مدینه به مکه رفتند.

در این هنگام مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده‌بودند نامه‌های زیادی برای حسین نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. حسین بن علی نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. ابتدا هزاران نفر از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه پسر زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده‌بود و مردم کوفه را تهدید کرده‌بود، مسلم را تنها گذاشتند.[نیازمند منبع] عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر کرد و کشت. حسین با خانواده و یاران خود به‌سمت کوفه حرکت کرد و در نزدیکی کوفه بود که خبر پیمان‌شکنی مردم کوفه و کشته‌شدن مسلم را آوردند.

عبیداللّه که بر اوضاع کوفه مسلط شده‌بود حر پسر یزید ریاحی را برای دستگیرکردن حسین بن علی و همراهانش فرستاد و سپس عمر بن سعد را با ۳۰٬۰۰۰ نفر[نیازمند منبع] به کربلا اعزام کرد. این امر موجب شد تا شمار زیادی از افرادی که با حسین بودند او را رها کنند و تنها نزدیک‌به ۷۰ تن با او باقی بمانند. عبیداللّه به عمر بن سعد وعده داده‌بود که اگر حسین بن علی را بکشد، او را فرمانده ری خواهد کرد؛ اما پس از این ماجرا این کار را نکرد.

تعداد سپاهیانی که ابن زیاد برای جنگ با حسین گسیل کرد در منابع مختلف گزارش شده‌است. این تعداد دست کم ۴۰۰۰ نفر و در برخی گزارش‌ها تا ۸۰۰۰۰ نفر برآورد است. اما مشهورترین تخمین حدود ۳۰۰۰۰ نفر است. طبق تحقیق سیدمجید پورطباطبایی[۱۰] ترکیب سپاه به شرح ذیل بوده‌است:

۱ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی عمر بن سعد

۲ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی شمر بن ذی الجوشن

۳ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی حربن یزید ریاحی

۴ـ ۲٬۰۰۰ نفر به فرماندهی یزید بن رکاب کلبی

۵ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی حصین بن نمیر تمیمی

۶ـ ۳٬۰۰۰ نفر به فرماندهی مغایر بن رهینه مازنی

۷ـ ۲٬۰۰۰ نفر به فرماندهی نصر بن حرشه

۸ـ ۳٬۰۰۰ نفر به فرماندهی کعب بن طلعه

۹ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی شبث بن ربعی

۱۰ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی حجّار بن ابجر

۱۱ـ ۴٬۰۰۰ نفر به فرماندهی عمر و بن حجاج زبیدی

۱۲ـ ۱٬۰۰۰ نفر به فرماندهی یزید بن الحرث بن رویم

۱۳ـ ۵۰۰ تیراندازان همراه حصین

۱۴ـ ۵۰۰ نفر به فرماندهی عزرة بن قیس

جمع کل: ۳۱٬۰۰۰ نفر
روز نبرد [ویرایش]

بنا بر نقل سید بن طاووس، در کتاب لهوف، صبح عاشورا ابتدا حسین بریر پسر خضیر از زاهدان نامدار کوفه را جهت موعظه جانب لشکر عمر سعد فرستاد، ولی آنان اعتنا نکردند. سپس خود به نزد آنان رفت تا اتمام حجت کند. او گفت مرا بین دو چیز مخیر کرده اند. یا بجنگم و یا ذلت پذیرم و با یزید بیعت کنم، ولی ذلت از ما دور است. لذا با شما می جنگم. [۱۳]

سپس سپاه عمر سعد جنگ را آغاز کرد. این حمله با تیراندازی عمر سعد به طرف اردوگاه حسین بن علی ‏آغاز شد.[۱۴] شمر هم به نیروهای خود دستور داد که حمله‌ای ‏گروهی بکنند و سپاه حسین‏ را نابود کنند. همه گردان‌های سپاه کوفه در این حمله شرکت داشتند. یاران حسین هم در مقابل این هجوم تلاش کردند که از خود دفاع کنند[نیازمند منبع] و نیمی از یاران‏ او (غیر از بنی هاشم) در این حمله نخست کشته شدند. شمار کشته‌شدگان این حمله را ۴۱ تن گفته‌اند. شماری از آنان (غیر از ۱۰ نفر از غلامان حسین و دودمانش و ۲ تن از غلامان علی‏)، عبارت‌اند از:

نعیم بن عجلان، عمران بن کعب، حنظله، قاسط، کنانه، عمرو بن مشیعه، ضرغامه، عامربن مسلم، سیف بن مالک، عبدالرحمان درجی، مجمع عائذی، حباب بن حارث، عمرو جندعی، حلاس بن عمرو، سوار بن ابی عمیر، عمار بن ابی سلامه، نعمان بن عمر، زاهر بن‌عمر، جبلة بن علی، مسعود بن حجاج، عبدالله بن عروه، زهیر بن سلیم، عبدالله و عبیدالله ‏پسران زید بصری.

جنگ گروهی و تن به تن تا نماز ظهر ادامه یافت. هنگام نماز حسین به زهیر بن قین و سعید بن عبدالله حنفی دستور داد با نیمی از یاران در مقابل او صف بکشند تا بتواند به نماز بایستد. دشمن در هنگام نماز آنها را تیرباران کرد. سعید بدن خود را سپر قرار داد و به شهادت رسید.

عمر بن سعد دستور داد تا حسین بن علی و همراهانش را محاصره کنند و آب را به روی آنان ببندند. سرانجام حسین بن علی در روز عاشورا، ۱۰ محرم سال ۶۱ در کربلا کشته شد و همهٔ خیمه‌های خانواده و یارانش رابه آتش کشیدند

پس از کشته‌شدن یاران و خانواده حسین بن علی در واقعه کربلا، عمر بن سعد دستور داد تا سرهای آنان را ببرند. پس از آن، سرها را بین قبایل قسمت نمود[نیازمند منبع] تا آنان بدین وسیله به ابن زیاد نزدیک‌تر شوند. قبیله کنده به ریاست قیس بن اشعث کندی ۱۳ سر، قبیله هوازن به ریاست شمر بن ذی الجوشن ۱۲ سر، تمیم ۷ سر و بنی اسد ۱۶ سر بر نیزه کردند و در مجموع با ۷۱ سر بریده وارد کوفه شدند.[نیازمند منبع]

هنگام طلوع آفتاب سرهای کشته‌شدگان و کاروان اسیران از باب الساعات وارد مسجد اموی شد. آنگاه به دستور یزید، تمامی سرها تا ۳ روز بر دروازه‌های شهر و مسجد اموی آویزان گردید. علی پسر حسین پس از چندی موافقت یزید را گرفت تا سرها را به بدن‌ها ملحق کند و سر حسین و دیگر کشته‌شدگان را به کربلا برد و به اجسادشان ملحق کرد.[نیازمند منبع]

در عین حال چند سر را در باب الصغیر به خاک سپردند، که عبارت‌اند از:[نیازمند منبع]

سر ابوالفضل العباس
سر علی‌اکبر
سر حبیب بن مظاهر

سوگواری محرم عزاداری‌ها و یادبودهایی است که به مناسبت کشته شدن حسین بن علی و یارانش که در واقعه کربلا روی داد، انجام می‌شود. این نبرد در سال ۶۱ هجری قمری در صحرای کربلا در عراق کنونی اتفاق افتاد. سوگواری برای حسین بن علی مختص ماه محرم نمی‌شود و در دیگر روزهای سال نیز با توجه به فرهنگ و رسم هر منطقه انجام می‌شود. سوگواری برای حسین بن علی و دیگر یارانش از روز نخست محرم آغاز می‌شود و در ظهر عاشورا به اوج می‌رسد. در غروب و شامگاه عاشورا، این سوگواری تحت عنوان مراسم شام غریبان ادامه پیدا می‌کند. در روز ۱۲ محرم نیز مراسمی با نام «سوم امام حسین» انجام می‌شود. این نوع مراسم‌ها در روز ۱۶ محرم با نام «هفتم امام حسین» و ۲۰ صفر با نام «اربعین» ادامه پیدا می‌کند. مراسم سوگواری سومین امام شیعیان از دیدگاه شیعه اهمیت بسیاری دارد و انجام آن عبادت است. سوگواری محرم در جاهای مختلف به صورت‌های گوناگون انجام می‌شود. علاوه بر شیعیان، این مراسم در میان غیر‌مسلمانان در ترینیداد و توباگو، جامائیکا، هند و ارمنی‌های ایران برگزار می‌شود.[نیازمند منبع] سوگواری محرم علاوه بر ابعاد مذهبی، ابعاد سیاسی و اجتماعی نیز دارد.

سوگواری برای کشته شدان کربلا در همان روزهای پس این واقعه انجام شد. در چهلم (اربعین) هنکامیکه اسیران از شام بسوی مدینه درحرکت بودند راه خود را به سمت کربلا تغییر داه و هنکامیکه بدان سرزمین رسیدند با جابر ابن عبدالله انصاری صحابی پیامبر و تعدادی از بنی هاشم مواجه شدند و در آنجا به سوگواری و نوحه سرایی پرداختند.

سوگواری در مدینه اولین بار به پیشگامی ام سلمه همسر پیامبر اسلام انجام شد.

در دوران امام پنجم شیعیان (که خود در کربلا حضور داشت) و امام ششم شیعیان که مصادف را دوران ضعف بنی امیه بود عزاداری بصورت مراسم سالانه رواج یافت.

سایر امامان شیعه نیز در برگزاری مراسم سالانه برای کشتگان کربلا اهتمام داشتند. دراین دوران تعداد زیادی از شاعران شیعه نیز اشعاری در مراثی حسین سرودند.
آل بویه [ویرایش]

یکی ازمهمترین دوران عزاداری برای کشتگان کربلا در قرن چهارم و مقارن با حکومت آل بویه‌است. در این دوران حکومت‌های شیعی همچون علویان طبرستان، زیدیان یمن، حمدانیان در شمال عراق، فاطمیان در مصر و آل بویه در عراق و ایران به قدرت رسیدند. عموم مورخان به برگزاری عزاداری بصورت عمومی در کوچه خیابان در این دوران اشاره کرده‌اند.

در این باره ابن جوزی می‌نویسد: «در سال ۳۵۲ (قمری) معزالدوله دیلمی دستور داد، مردم در روز عاشورا جمع شوند و اظهار حزن کنند; در این روز بازارها بسته شد و خرید و فروش موقوف گردید; قصابان گوسفند ذبح نکردند، هریسه پزها هریسه (حلیم) نپختند، مردم آب ننوشیدند; در بازارها خیمه برپا کردند و به رسم عزاداری کرباس آویختند; زنان به سرو روی خود می‌زدند و بر حسین ندبه می‌کردند.»

حاکمان فاطمی مصر نیز با آنکه با ال بویه رقیب بودند از روش آنان در عزاداری پیروی کردند.تقی الدین مقریزی در این باره می‌نویسد که:
«

در زمان المعزلدین الله به سال ۳۶۳ (قمری) در کشور مصر تمام فاطمیین و شیعه در روز عاشورا در کنار مقبره ام کلثوم و سیده نفیسه اجتماع نموده و به عزاداری پرداختند و مبلغ بی حساب برای اطعام و عزاداری و شربت مخارج نمودند و به سال ۳۹۶ (قمری) در مصر کلیه بازارها را تعطیل عمومی کردند و ابن مأمون در سال ۵۱۵ (قمری) از موقوفات و صدقات کشور مصر روز عاشورا را تعطیل و روز توزیع صدقات قرار داد. و در عهد صدارت افضل بن بدرالدین در مسجد حسینی قاهره بوریاها فرش شد و افضل بدین سان در قلب مردم را یافت.

برچسب ها درباره : انشا در مورد عاشورا انشا در مورد محرم تحقیق دانشگاه محرم و عاشورا مقاله محرم مقاله محرم‌الحرام

باز هم دير رسيدم


حسين جان، از روي تو و فرزندانت شرمنده ام. شرمنده ام كه در آن هنگامه سخت نتوانستم به اندازه قطره اي در اقيانوس مواج عاشقانت، همان 72 تن يار آسمانيت حضور داشته باشم.
نتوانستم سپر تيرها و نيزه هايي باشم كه پيكر مقدست را نشانه رفته بود. نتوانستم مانع سنگي باشم كه به دست اشقيا، پيشاني مباركت را شكافت و محاسنت را به خون مقدست خضاب نمود.
شرمنده ام از اينكه نتوانستم غبار غمي از چهره نورانيت بزدايم.
مولاي من، فاصله اي 1400 ساله، مرا از تو و از خدمتت در روز واقعه جدا انداخت و اندوه آن را تا هميشه تاريخ با حسرت «ياليتني كنامعك» بر دلم باقي گذاشت. اما اين بار من فقط ساعتي فاصله داشتم كه خود را به اردوي تو برسانم. فقط ساعتي اي عزيز خدا، عمري خواندم كه
«هذا يوم فرحت به آل زياد و آل مروان»
و بر ماتم تو و داغ جانسوز خواهرت گريستم.
اما اين بار ديدم كه يزيديان هلهله كردند در روزي كه
«سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است.»
اين بار هم دير رسيدم. اين بار هم وقتي رسيدم كه خيمه هايت سوخته بود، پرچم و بيرقت آتش گرفته بود. وقتي رسيدم كه حراميان، عزاداراني را كه به تأسي از تو، در ظهر عاشورا به نماز ايستاده بودند، سنگ باران كردند. وقتي رسيدم كه سنگ جفاي امويان، پيشاني نوجوان معصومي كه به عشق تو سياه پوشيده بود را شكافت و خون مطهرش سنگ فرش خيابان رارنگين نمود.
حسين جان، باز اين منم كه دير رسيدم و باز اين منم كه بارگران اين حسرت را بر دوش جانم مي كشم. مي دانم كه با تو بودن، براي تو بودن، با تو ماندن و براي تو از جان گذشتن، لياقت مي خواهد اما به روح پاك و آسمانيت و به غربت و مظلوميتت سوگند كه ديگر با تأخير به اردويت نمي آيم.
اين بار شغالان و كفتاران در روزي كه «جن و ملك بر آدميان نوحه مي كنند» عرصه را خالي ز شيران حق ديدند و خيابان هاي خلوت شهر را جولانگاه اعمال ننگين خود قرار دادند. اما با تو عهد مي كنم كه اگر ديگر بار عرصه اي بود و معركه اي، بي تأمل ندايت را لبيك گويم و جانانه شاهد زيباي «احدي الحسنين» را در آغوش گيرم.
نقل از مجله زن روز

هم قد گلوله ی توپ بود ....
گفتم : چه جوری اومدی اینجا ؟
گفت : با التماس !
گفتم : چه جوری گلوله رو بلند می کنی میاری ؟
گفت : با التماس !
به شوخی گفتم : میدونی آدم چه جوری شهید میشه ؟
لبخندی زد و گفت : با التماس !
تکه های بدنش رو که جمع می کردم فهمیدم چقدر التماس کرده .....
" حواسمون باشه شرمنده شهدا نشیم "

خدایا! این نامه عمل من نیست، چون بعضى کارهایى که انجام نداده‏ام در آن ثبت شده است. در پاسخ گفته می‌‏شود: چون فلان کس از تو غیبت کرده بود، در عوض حسنات او را به نامه عمل تو منتقل کردیم».

رجب و شعبان ماه استغفار و بندگی است و فرصتی است تا با اندیشیدن درباره گذشته، آینده خود را بسازیم. همچنین توجه به حقوق دیگران و رعایت آنچه حق‌الناس نامیده می‌شود، از مهمترین اموری است که در این ماه شریف باید نسبت به آن اهتمام داشت.

حسین (ع) بیشتر از آب تشنه لبیک بود. افسوس که بجای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند. و

بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند. دکتر علی شریعتی

 

*ما در درياي زندگي در معرض غرق شدن هستيم؛ دستگيري وليّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسيم. بايد به وليّ عصر (عج) استغاثه کنيم که مسير را روشن سازد و ما را تا مقصد، همراه خود ببرد.
* دعاي تعجيل فَرج، دواي دردهاي ما است.
* با وجود اعتقاد داشتن به رئيسي که عينُ الله الناظره است، آيا مي توانيم از نظر الهي فرار کنيم و يا خود را پنهان کنيم؛ و هر کاري را که خواستيم، انجام دهيم؟! چه پاسخي خواهيم داد؟!
* علايمي حتميّه و غير حتميّه براي ظهور آن حضرت ذکر کرده اند. ولي اگر خبر دهند فردا ظهور مي کند، هيچ استبعاد ندارد! لازمه اين مطلب آن است که در بعضي علايم، بَداء صورت مي گيرد و بعضي ديگر از علايم حتمي هم، مقارن با ظهور آن حضرت اتفاق مي افتد.
* انتظار ظهور و فرج امام زمان (عج)، با اذيّت دوستان آن حضرت، سازگار نيست!
* مهمتر از دعا براي تعجيل فرج حضرت مهدي (عج)، دعا براي بقاي ايمان و ثبات قدم در عقيده و عدم انکار حضرت تا ظهور او مي باشد.
* افسوس که همه براي برآورده شدن حاجت شخصي خود به مسجد جمکران مي روند، و نمي دانند که خود آن حضرت چه التماس دعايي از آنها دارد که براي تعجيل فَرَج او دعا کنند!
* قلبها از ايمان و نور معرفت خشکيده است. قلب آباد به ايمان و ياد خدا پيدا کنيد، تا براي شما امضا کنيم که امام زمان (عج) آن جا هست!
* اشخاصي را مي خواهند که تنها براي آن حضرت باشند. کساني منتظر فرج هستند که براي خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه براي برآوردن حاجات شخصي خود!
* چه قدر بگوييم که حضرت صاحب (عج) در دل هر شيعه اي يک مسجد دارد!
* هر کس که براي حاجتي به مکان مقدّسي مانند مسجد جمکران مي رود، بايد که اعظم حاجت نزد آن واسطه فيض، يعني فرجِ خود آن حضرت را از خدا بخواهد.
*حضرت غائب (عج) داراي بالاترين علوم است؛ و اسم اعظم بيش از همه در نزد خود آن حضرت است. با اين همه، به هر کس که در خواب يا بيداري به حضورش مشرّف شده، فرموده است: براي من دعا کنيد!
* راه خلاص از گرفتاري ها، منحصر است به دعا کردن در خلوات براي فرج وليّ عصر (عج)؛ نه دعاي هميشگي و لقلقه زبان... بلکه دعاي با خلوص و صدق نيّت و همراه با توبه

آقا تو آخرش منو میکشیا


تو بد جور منو خونه خراب خودت کردی

گفتن دوری و دوستی نگفتن اینقدر طول بکشه

گفتن کربلا نگفتن آدمو خونه خراب میکنه

تو که مارو خونه خراب کردی

گفتی هرکی بیاد کربلا دلش آروم میشه

نگفتی هر کی بیاد در به در میشه

نگفتی هرکی بیاد تو رسشو میکشی

گفتم کربلا میام اونی میشم که تو خواستی

نشد

نشد

هر کاری کردم نشد

گفتم کربلا میام اونی میشم که گفتی

نشد

گفتم کربلا میام دلمو گره میزدم به شیش گوشش و میام

خودم که اومدم هیچی

دلمم کندمو اوردم

کاشکی میشد . . .

تا ندیده بودم گفتم ندیدم

دلم خوشه یه روز میبینم و آدم میشم

نشد

هر کاری کردم نشد

قرار نبود دوری مون اینقد طول بکشه

مگه نگفتی هرکی بره قبه دعا کنه دعاشو مستجاب میکنی

مگه ما نگفتیم مارو یادت نره

عباس به تو بگم

اصلا روم میشه به تو بگم؟

ارباب انتظار سخته

منم دلدارم

هر کیو میبینم داره میره کربلا

باشه

باشه منو نبر حسین به کربلات حق داری آقا

با این همه گناه

باشه میرم دور میشم از جلو چشات حق داری آقا

با این همه خطا

باشه دیگه لال میشم از حسین حسین حق داری آقا

با این همه اشتباه

باشه دیگه نه من نه بین الحرمین حق داری آقا

اصلا حالا که شما قهرید منم دیگه لال میشم

من که طلبکار تو نیستم آقا جون

خیلی بده

چجور بگم

برا تو بد میشه آقا

درسته کس نمیدونه دلم دلتو خون کرد

همه می گم چه اربابی غلامشو بیرون کرد

ای دل

ای دل غافل

کاروان رفتو ما مانده ایم در گل

هر کی حسینی بود کربلا رفته

شاید ارباب مارو ندونسته قابل

شاید پا گذاشتیم بر خون شهیدان

سیلی زدیم بر صورت قرآن

ای وای

قامت زهرا از گناه ما خمید

بسوزی ای دل

جای ما ارباب از خدا خجلت کشید

بسوزی ای دل

بلا ببینی خون بشی حیرون بشی بسوزی ای دل

محاسن مهدی رو ما کردیم سفید

بسوزی ای دل

ای دل بیا تا دیر نشد یه کاری کن

مثل گدا دست به دعا

با گریه رو به کربلا

بگو کی گفته نمیشه سنگ سیاهو در کرد

یه نگاه به من بکن از اون نگهی که حرو حر کرد

دلم روزش سیاهه

میدونی

حالش خرابه

میدونی

غرق گناهه

دواش

خاک بین الحرمین

سینه زنی با شورو شین

حرم ارباب حسین

یه خیابون بهشتی

اسمش بین الحرمینه

هر کجاش که پا میذاری

جا قدمای حسینه

دو تا گنبد طلایی

این حریم شاه بی سر

اون یکی حریم سقا

عاشقونه صدام کن

راهی کربلام کن

تو اون حریم پاکت

مهمون یک نگام کن

کرب و بلا بهشته

رو سر درش نوشته

جمال شاه و هرچی

نوکر شاه عشقه

هوای دلم شده

هوای ابر بهار

دیگه دارم میمیرم

یه کمی محل بذار

منو با خودت ببر

به حریمت برسون

اگه لایق نشدم

یه نسیمی برسون

آقا درسته نمک خوردم نمک دونو شیکستم

درسته تو منو بردی کربلا

درسته

درسته

گفتم اشک چشم بهم دادی

گفتم دل شیکسته بهم دادی

هرچی از طرف تو اومد اجابت و خوبی بود

اما هرچی از طرف من اومد . . .

فقط میتونم بگم شرمنده ام

آقا جون تو که برامون خوب اربابی کردی

ولی من گنه کار

هنوز یه چیزی میخوام

آقا سالهاست دلم فقط تو حسرت یه نیگاست

یه نگاه

یه نگاه

نمیگم دست به سرم بکش

میدونم لیاقت ندارم

فقط یه نگاه

یه نگاه

یه نگاه

میدونم اگه بخوای بهمون مدینه میدی

اگه بخوای کربلا هم میتونی بدی

اما مدینه و کربلای بی مهدی؟...

چی بگم دیگه

آقا هرچی ناز کنی بهت میاد

اما من که چیزی ندارم خریدارت باشم

جز گناه چیزی دارم؟

تو که پروندمو بهتر از خودم میدونی

دیگه از خودم خجالت میکشم

بس که امام زمان سر بلند میکنه میگه

به من مهدی ببخشش

...

آقا

اگه بازم گوش به حرفام ندی دیگه کی؟

آقا . . .

چی میشه...منم یه بار حرم بیام....

تورو خدا دوستان دعا کنید منم کربلایی بشم

تا ابد معتکف کوی حسینیم ......
بسته دل بر خم ابروی حسینیم .......
در پی جلوه ی دنیا دل ما نرود .....
عاشق طلعت دل جوی حسینیم .....
گل رخان را به حریم دل ما را هی نیست ....
ما خریدار گل روی حسینیم .....
بر لب خسته ی ما زمزمه ای جز نامش نیست ....
شکر لله که ثناگوی حسینیم......
از ازل گریه کن نائبت الزهرائیم ....
تا ابد سینه زن کوی حسینیم ....